Η «ανωνυμία» των social media!

Η αθλητική επικαιρότητα είχε "τρεχάματα" τις τελευταίες ημέρες. Μάλιστα, με θέματα πολύ σοβαρά, όπως η επίθεση στον διαιτητή Τζήλο, ή τουλάχιστον ενδιαφέροντα. Οπως για παράδειγμα η αλλαγή προπονητή στον μπασκετικό Παναθηναϊκό. Ή, σε διεθνές επίπεδο, η αλλαγή προπονητή στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η οποία άλλωστε αποχαιρέτησε ολόκληρο Μουρίνιο.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Σε κάθε περίπτωση τα τελευταία 24ωρα υπήρξαν αθλητικά θέματα που δεν συμβαίνουν καθημερινά. Μπορεί να συμβαίνουν συχνά, για παράδειγμα τα χτυπήματα στο χώρο του ποδοσφαίρου πολλαπλασιάζονται, επίσης μπορεί πια να μην προκαλούν πλέον έκπληξη. Αλλά πάντα, λογικό είναι, δημιουργούν αίσθηση. Όταν απολύεται ο Μουρίνιο δεν μπορείς απλώς και μόνο να ικανοποιηθείς επειδή έμαθες την είδηση. Θες κάτι ακόμη...

Τα social media, λοιπόν, είναι εδώ για να καλύψουν πια ανάγκες, που δεν υπήρχαν, δημιουργήθηκαν. Αλλά πλέον είναι ανάγκες. Και ως τέτοιες, θα πρέπει πια να τις διαχειριζόμαστε. Τα sociial media έχουν τη δύναμη να "ταξιδεύουν" αυτό που λες σε χρόνο που δεν έχει βρεθεί ακόμη σε μέσα μαζικής μεταφοράς. Η αμεσότητα είναι απλώς και μόνο το ένα χαρακτηριστικό τους.

Το δεύτερο είναι ότι αυτό μπορεί να γίνεται επώνυμα. Μπορεί και ανώνυμα, άλλωστε πόσα και πόσα ψεύτικα προφίλ κυκλοφορούν. Το παράδοξο, όμως, είναι ότι αυτό που θεωρητικά είναι ό,τι πιο επώνυμο υπάρχει στη ζωή μας, συνήθως με όλες τις πληροφορίες για την ίδια τη ζωή μας, το λειτουργούμε λες και κρύβεται σε μια περίεργη ανωνυμία.

Κανείς δεν θα τολμούσε να πει όλα όσα διάφοροι έχουν σούρει στον Μουρίνιο "φάτσα κάρτα". Ίσα - ίσα που αν ξαφνικά τον είχαν απέναντί τους, θα έτρεχαν να βγάλουν και μια selfie μαζί του. Για να την κάνουν τι; Μα φυσικά για να την βάλουν στα social media και να εισπράξουν like.

Πόσα από όσα έχουν γραφτεί για τον Τζήλο τα τελευταία 24ωρα, ακόμη και από ανθρώπους που εργάζονται στο χώρο των media και άρα γνωρίζουν την ιδιαιτερότητα αυτών, θα είχαν γραφτεί αν όλοι αυτοί καταλάβαιναν ο... Τζήλος είναι εκεί και τους ακούει. Τους ξέρει. Σε ένα θέμα πραγματικά σοβαρό, στο οποίο αν είναι να μιλήσουμε για πραγματικά αρμόδιους, όλοι τους όλο και κάτι έχουν πει. Μόνο που το να λες, επειδή πρέπει, δεν σημαίνει ότι έχεις τελειώσει και τη δουλειά σου. Αυτή είναι να πράτεις...

Τα social media, λοιπόν, δημιουργούν μια περίεργη αίσθηση ανωνυμίας. Ποια; Τα μέσα εκείνα στα οποία δημοσιοποιούμε μέχρι και τα παιδιά μας(!), υπάρχει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό που πιστεύει ότι μπορεί να γράφει ό,τι θέλει, παραμένοντας αόρατο. Και μάλιστα, να έχει και ανάγκη να το κάνει, να αισθάνεται κενό χωρίς αυτό...

Ζούμε σε μια πολύ επικίνδυνη εποχή. Διότι, πέρα από όσα συμβαίνουν τριγύρω μας, η κοινωνία όταν εκφράζεται και πλέον εκφράζεται σε ευρύ κοινό λόγω του διαδικτύου και των δυνατοτήτων που παρέχει, το κάνει όχι για να ενδιαφερθεί. Αλλά για να προσβάλλει, να εξαπολύσει ύβρεις, να χλευάσει και να εξωτερικεύσει κακία.

Χαρακτηριστικά μάλιστα, που πιστεύει ότι χάνονται στο άπειρο. Αλλά που στην πραγματικότητα, όχι μόνο δεν χάνονται, αλλά παίρνουν και υπόσταση. Μια βόλτα, όχι πια στο διαδίκτυο που γίνεται με το πάτημα ενός κουμπιού, αλλά στην κανονική ζωή, στους δρόμους, αρκεί για να το καταλάβει κάποιος!